Κινηματογράφος και θέατρο σκιών

Την περίοδο της γερμανικής κατοχής λόγω της πείνας, τη φτώχεια και το φόβο του κόσμου, ο Καραγκιόζης περνούσε κρίση και ελάχιστοι καραγκιοζοπαίκτες δούλεψαν. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα για τους καραγκιοζοπαίκτες με την εισβολή του έγχρωμου κινηματογράφου.

Ο κινηματογράφος κυριαρχούσε στην Ελλάδα κυρίως τη δεκαετία του ’50 καθώς βγήκαν πάρα πολλά έγχρωμα έργα. Έτσι πολλοί καραγκιοζοπαίκτες δυσκολευόντουσαν να βρουν δουλειά διότι ο κόσμος στρεφόταν στον κινηματογράφο. Εκείνη την περίοδο υπήρχαν πολλοί κινητοί κινηματογράφοι αλλά και μόνιμοι.

Πολλοί καραγκιοζοπαίκτες δημιούργησαν έργα παρμένα απ ‘το σινεμά για να τραβήξουν το κοινό στον Καραγκιόζη.

Έργα όπως: «Ο Καραγκιόζης κι ο Ταρζάν», «Φρανκενστάιν», «Ο Μπεν Χουρ κι οι Ρωμαίοι», «Η ανθοπώλις των Αθηνών» κλπ.

Επίσης έργα για να τραβήξουν τον κόσμο με εντυπωσιακούς τίτλους όπως: «Ο Καραγκιόζης ταυρομάχος», «Ο Καραγκιόζης ποδοσφαιριστής» κ.α.

Οι καραγκιοζοπαίκτες μεγάλωσαν τις φιγούρες σε 50 εκατοστά μέχρι ένα μέτρο. Επίσης οι μπερντέδες πολλές φορές έφταναν τα 6 μέτρα.

Στη σκηνή, για να εντυπωσιάσουν το κοινό, παρουσίαζαν αερόστατα, κάρα, άμαξες, αυτοκίνητα, τραίνα, πλοία, αεροπλάνα κλπ.

Τη δεκαετία του ’60 άρχισε ο Καραγκιόζης να παίρνει τα πάνω του. Πολλοί καραγκιοζοπαίκτες αναφέρουν ότι χάρη στις καινοτομίες του Ντίνου Θεοδωρόπουλου κατάφερε ο Καραγκιόζης να επιβιώσει. Σημαντικό ρόλο έπαιξε κι ο καραγκιοζοπαίκτης Ευγένιος Σπαθάρης όπου το 1962 ηχογράφησε δίσκους με παραστάσεις στην «Κολούμπια» κι είχε με μεγάλη επιτυχία και παίζανε παντού. Έτσι ο κόσμος αγάπησε και πάλι τον Καραγκιόζη.